Η υπερβολική φορολόγηση των ακινήτων αποτελεί ανασχετικό παράγοντα για τη λειτουργία της αγοράς και τη μακροχρόνια πορεία του κλάδου.
Είναι σαφές ότι η στεγαστική πολιτική στην Ελλάδα παρουσιάζει σημαντικές ιδιαιτερότητες και αποκλίσεις σε σχέση με τα διεθνή δεδομένα. Οι βασικότερες διαφοροποιήσεις εντοπίζονται σε πέντε σημεία:
(α) τα πολύ υψηλά επίπεδα ιδιοκατοίκησης, περίπου στο 80-85% (στοιχεία της Γ.Γ.ΕΣΥΕ) και σχετικά χαμηλά επίπεδα κοινωνικής κατοικίας,
(β) τα υψηλά επίπεδα δεύτερης κατοικίας,
(γ) το σημαντικό ρόλο της οικογένειας και των διευρυμένων συγγενικών δικτύων (τα παιδιά μένουν με τους γονείς τους σε μεγάλες ηλικίες),
(δ) την ίδιο-κατασκευή και ίδιο-χρηματοδότηση κατοικίας ως διευρυμένες στρατηγικές πρόσβασης στην κατοικία.
(ε) το υψηλό μερίδιο που έχει στην συνολική περιουσία των ελληνικών νοικοκυριών η ακίνητη ιδιοκτησία.
Βάσει των παραπάνω, είναι σαφές ότι η ιδιοκτησία ακινήτων, ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν αποτελεί ασφαλές στοιχείο φοροδοτικής ικανότητας, αφού στον τομέα της στεγαστικής πολιτικής η ιδιωτική πρωτοβουλία κάλυψε ουσιαστικά τα κενά, που δημιουργούσε η απουσία δημόσιας πολιτικής για την στέγη.
Με την επιβολή κεφαλικών φόρων στα ακίνητα (όπως ΕΤΑΚ, ΦΑΠ, ΔΦ), φόρων που χαρακτηρίζονται από την απουσία του στοιχείου της προοδευτικότητας στο συντελεστή της φορολογίας, δεν επιτελείται ο αναδιανεμητικός ρόλος της φορολογίας, αντίθετα επιβαρύνονται σημαντικά ακόμα και τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα που απλώς διαθέτουν κάποιο ακίνητο.
Τέλος πρέπει να σημειωθεί ότι διαχρονικά, οι κυβερνήσεις της Ελλάδος, καταφεύγουν συχνά σε υπέρμετρη φορολόγηση των ακινήτων και σε αυξήσεις των αντικειμενικών αξιών, πολλές φορές χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η αγορά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου